พูดถึงมานะ ๙ ...(ย่อ ๆ : ถือเขาถือเรา..ว่า เด่นกว่า, เสมอ หรือด้อยกว่า)
ทำให้ย้อนระลึกไปเมื่อประมาณกลางเดือนกรกฎาคม ๒๕๔๘ ณ กุฏิกลางน้ำ สวนแสงธรรม พุทธมณฑลสาย ๓ หลังจากที่องค์หลวงตาแสดงธรรมเสร็จแล้ว ..
ลูก ศิษย์ทั้งหลายและชาวประชา ทยอยลงบันไดไป แต่มีพี่ผู้หญิงคนหนึ่ง ก้มลงกราบรองเท้าคู่หนึ่งของหลวงตา จิตมันแว๊บ ขึ้นมาทันทีว่า "ประสารองเท้า ทำไมต้องกราบด้วย" (ประสา เป็นคำอีสาน หมายถึง แค่เพียง, เพียงแค่) อีกจิตหนึ่งเตือนมาว่า "นี่รองเท้าของพ่อแม่ครูอาจารย์ ท่านก็เป็นธรรมทั้งองค์ ไม่ว่าอะไรที่เกี่ยวกับองค์ท่าน ก็สมควรกราบได้หมด อย่าว่าแต่รองเท้าเลย แม้ผ้าเช็ดเท้า หากมันจะสอนให้เรามีสติปัญญา ก็สมควรกราบ"
เคยนึกแต่ว่า จิตตัว "มานะ" มันจะถือเฉพาะเกี่ยวกับคน จึงเตือนจิตเสมอว่า เราจะไม่ไปเย่อหยิ่ง มีมานะใดๆกับครูบาอาจารย์ แต่เราหารู้ไม่ว่า สิ่งอะไรก็ตาม ที่ใจล้วนไปถือ ก็จัดเป็นมานะได้ทั้งนั้น
ยังดี..ที่เรายัง คิดทันในจังหวะที่จิตหนึ่งค้าน อีกจิตหนึ่งเตือนทันที ทำให้อดมองเห็นสติปัญญาที่เพียรสั่งสมอบรมมา สามารถแก้กันได้ทันท่วงที..ไม่ยอมจมไปกับเจ้าตัวใจอันแฝงด้วยมานะ อวิชชา ที่เหยียบย่ำหัวใจให้เราเป็นผู้พ่ายแพ้เสมอมา
---------------------------------------------------------------------
อัตตะนา โจทะยัตตานัง ปฏิมังเสตะมัตตะนา
จงเตือนตนด้วยตนเอง จงพิจารณา(บอกสอน)ตนนี้ด้วยตน
---------------------------------------------------------------------
ไม่มีความคิดเห็น :
แสดงความคิดเห็น
โปรดแสดงความคิดเห็นด้วยเมตตาธรรม